Afscheidsrituelen

Afscheidsrituelen

Afscheid van Ellis Island

Afscheid nemen kan op allerlei plekken en allerlei manieren. Bij de voordeur of bijvoorbeeld op het station. Met een zoen of een lange omhelzing. Of misschien alleen even door te zwaaien. Maar hoe namen landverhuizers in de negentiende en twintigste eeuw afscheid van hun geliefden, die ze misschien nooit meer zouden zien?

Serpentines

Op veel plekken in de wereld was het traditie dat passagiers die aan boord gingen van de stoomschepen een serpentine, een lang papieren lint, meekregen. Het rolletje gooiden ze vanaf het schip naar hun geliefden op de kade. De persoon die vertrok, hield het ene einde beet, de persoon op de kade het andere. Zo kon je elkaar zo lang mogelijk ‘vasthouden’. Bij het uitvaren van het schip kwamen de lintjes op spanning te staan, totdat ze uiteindelijk scheurden.

Het Wilhelmus

Op de Wilhelminakade in Rotterdam stond de vertrekhal van de Holland-Amerika Lijn. Op deze plek namen mensen voorgoed afscheid om te reizen naar de andere kant van de wereld. Op het allerlaatste moment voordat het schip de kade verliet, zette het orkest van de HAL het Wilhelmus in. Voor veel emigranten was dit de laatste keer waarop ze ‘hun’ volkslied zouden horen op Nederlandse bodem.

Avondwakes

Onder meer Ierse families en Nederlandse Protestanten organiseerden wakes voor hun familieleden die emigreerden. Gedurende de nacht werd er gebeden en overdacht de familie wat ze samen hebben meegemaakt.